Men vraagt mij wel eens: ”van Belzen, dat is toch een Arnemuidse naam?”

Ik moet dat immer met ’ja’ bevestigen.

Een korte uitleg volgt.

”Klopt, helemaal...”

Ik krijg dan de volgende vraag: ”Hoe komt een Arnemuidenaar in ’s hemelsnaam dan terecht op Zwalloe?”

”Dat zal ik u haarfijn uit de doeken doen mijnheer.”

Het volgende relaas rolt over mijn lippen.

”Ik ben er, hoe bizar dat ook moge klinken, dankzij Adolf Hitler, door de Tweede Wereldoorlog.”

Enkele ogen kijken stomverbaasd in mijn richting.

”Het gezin van mijn vader, Marinus van Belzen, was genoodzaakt om in 1943 Walcheren te ontvluchten vanwege de oorlog.

Een veilig heenkomen zoeken.

Hoe een groot gezin met negen kinderen terecht kwam in de omgeving van Lage Zwaluwe, Hoornhilsedijk, de Gaete, zal voor mij voor eeuwig en altijd een groot raadsel blijven.

Mijn ouders waren niet scheutig daar veel uitleg over te geven.

Evenmin dat ik in december 1946 ter wereld kwam in het Moederheil in Breda.

Wel is mij ooit uitgelegd hoe Marinus mijn moeder Mien Polak tegen het lijf liep.

Zij was elf jaar jonger dan de voormalige vertegenwoordiger in sigaren en sigaretten in en rond Vlissingen.

Mijn opa, met als bijnaam Koske de’n bakker, vond de keuze van zijn oudste dochter maar niks.

Het verliefde stel wandelde over de Dirk de Botsdijk en over het Thor-pad.

Waar nu bijgaande herinnering staat aan die tijd.

Daar was ik onlangs en dacht na.

Hoe kan het toch lopen in het leven?”

René van Belzen

Etten-Leur